دوست قدیمی
رفتم ساعت خروجم را زدم و آمدم نشستم بعضی از صفحه های قدیمی وبلاگ علی شاه علی را باز کردم. چقدر علی مهربان بود و خوب مینوشت. چه ارتباط جالب و عمیقی با دنیا و اطرافیانش داشت. خواندن نوشته هاش مشتاقم کرد بیایم من هم توی وبلاگم چیزی بنویسم. کاری که خیلی وقت است میخواهم بکنم و نمیدانم چرا هی دست نمیدهد. یا بهتر بگویم پا نمیدهد!
انگار علی حس میکرد که زیاد اینجا نمیماند و باید حرف هایش را بزند. هر چیزی درباره زندگی به ذهنش میرسد بگوید. چون وقت کم است. برای مهربان بودن و نشان دادن مهربانی و نوشتنش. من کمتر این طوری هستم. سعی میکنم تودار باشم و اگر زندگی اذیتم کند چیزی نگویم. گاهی هم که توی فضای مجازی چیزی درباره زندگی بروز میدهم (چه شاد و چه غمگین) خودم را بعدش سرزنش میکنم و فکر میکنم مبتذل شده ام.
حقیقتش هم همین است که فضای مجازی دوست دارد ما را مبتذل کند. آن سوال "در چه فکری هستی؟" فیس بوک و آن صفحه استوری ایستا خوششان می آید مجبورت کنند درباره زندگی یک حرفی بزنی که عموما هم خیلی عمیق و دقیق نیست.
اما حالا که صفحه علی را میخوانم مدام فکر میکنم که علی مهربانی اش را از این حجاب های مجازی عبور داده و مخلصانه درباره زندگی حرف زده. اخلاص در حجاب نمی ماند. و البته اخلاص تلاشی برای خودنمایی نمیکند. به خاطر همین بود شاید که علی تا همین اواخر یک وبلاگ نویس نسبتا جدی بود و چندان در شبکه های اجتماعی خودش را همرنگ جماعت نمیکرد.
همین دو سه روز پیش داشتم فکر میکردم کاش میشد یک شبکه اجتماعی برای آدمهای تنها یا منزوی و گوشه گیر وجود داشت که سلبریتی ها را به آن راهی نبود. مثلا میگفتند هر کس مجموع لایک هاش از این تعداد بیشتر شود خود به خود حساب کاربری اش حذف میشود. یا از آن بهتر این که خود کاربران کسانی بودند که به صفحه های پر بازدید علاقه ای نداشتند! چه عالی میشد!
بعد دیدم خب همین وبلاگ های ما در واقع چنین شبکه ای هستند. فضایی برای آدمهای متین و متشخص و البته گوشه گیر.
خدا بخواهد قصد دارم بیشتر در وبلاگم بنویسم. دوست دارم شبیه علی بشوم و با زندگی و اطرافیانم مهربان باشم.
شاید وبلاگ درمانی جواب داد. خدا میداند.
- ۹۷/۰۳/۱۱