مجال اجمال

دنیا مجالی مجمل است.

مجال اجمال

دنیا مجالی مجمل است.

مجال اجمال

رنج بردن از تنهایی نشانه ی بدی است: من فقط، در جمع زجر کشیده ام.

فردریش نیچه

طبقه بندی موضوعی

۲ مطلب در مهر ۱۳۹۷ ثبت شده است

  • ۰
  • ۰

به نام دوست

 

شُکری بی شکایت، با یار دلنواز

روایتی شخصی از دیدار خصوصی  داستان‌نویسان با رهبر معظم انقلاب - 

19 مهر 97

مجید اسطیری

 

متن کامل تری که من نوشتم قبل از این که دوستان روزنامه قدس بخشی را حذف کنند:


حتما میتوانید یکی از رفقایتان را در حالت "ای بابا بازم این شروع کرد به نق زدن!" تصور کنید. حتما میتوانید همان دوست را در حالت "باشه، باشه، ولی جان تو دیگه حوصله ندارم!" تصور کنید.

اما آیا میتوانید رهبر انقلاب را در چنین حالتی تصور کنید؟

من نمی‌توانستم؛ چون مطلقا چنین واکنشی را حتی در رقیق ترین شکلش در رسانه‌ها از ایشان ندیده‌بودم. تا پریشب! پریشب جادویی که با جمعی از دوستان هم داستانم راهی زیارت آن آفتاب حُسن شدیم. دست من خالی بود و از دو رمان تازه‌ام – که یکی را شهرستان ادب باید منتشر کند و یکی را سوره مهر – هیچ کدام نرسیده بود که تقدیم حضرت آقا کنم. این بود که اصراری نداشتم آن جلوها بنشینم و به همین راضی بودم که گوشهء خودم را بگیرم و غرق تماشای آن آفتاب حسن شوم. ولی زد و تمام وقت یک ساعتهء جلسه را رو به روی حضرت آقا نشسته بودم و حتی نگرانیچند ساعت قبلم را فراموش کرده‌بودم. این که مبادا ایکاروس وار با نزدیک شدن به خورشید موم هایی که بالهایم را بهم چسبانده‌اند آب شوند و سقوط کنم! زل زل و خیره خیره به آقا نگاه می‌کردم و مخصوصا وقتی جناب مؤدب بنده را معرفی کردند و فرمودند رمان ایشان درباره بازی فوتبال ایران و اسرائیل و ماجراهای حول آن است حسابی باد کردم و نگاهم را دوختم به نگاه آقا.

بله، من مطلقا به خاطر نداشتم کوچک‌ترین اثری از آن حالات که ابتدای این سطور گفتم از حضرت آقا دیده‌باشم در رسانه‌ها. جلسه به این گذشت که برخی از دوستان ما خودشان را و آثارشان را معرفی کنند و اگر مطالبه‌ای در فضای عمومی ادبیات داستانی کشور به ذهنشان می‌رسد خدمت آقا مطرح کنند. از فرصتی که نصیبم شده بود نهایت استفاده را میبردم و همه حرکات آقا را زیر نظر داشتم. مهربان و صمیمی و راحت به نظر می‌رسیدند. در حال خستگی در کردن به نظر می‌رسیدند. قبلا شنیده‌بودم که در کوران مسائل کلان کشور و جهان اسلام که هر یکی‌اش برای زمین زدن یک ملت کفایت میکند، این جلسات گه گاه شب جمعه آقا با اهالی فرهنگ جدا از گرفتن گزارش و بیان رهنمودها، برای ایشان حکم تمدد اعصاب نیز دارد.

باری در این میان یکی از دوستان نویسنده رمان خودش را این طور معرفی کرد که "رمانی است درباره مشکلات جوانان اعم از اعتیاد و خودکشی و ..." شاید دیگر دوستان ندیدند ولی من دقیقا دیدم که آقا با حالتی شبیه همان که در ابتدا توصیف کردم سری تکان دادند.

الحمدلله که اکثر دوستانمان حرف‌های روشن و امیدبخش زدند. از کارهای خوب انجام شده گفتند و افق‌های پیش رو را ترسیم کردند. از لزوم مجاهدهء نویسنده مسلمان انقلابی گفتند. چیزی که جریان شبه روشنفکری در ادبیات داستانی ما کُشت و به جایش بذر ناامیدی و کاهلی در این خاک کِشت. اما تک و توک که پیش می‌آمد کسی غُرغری بکند باز آن تکدر مختصر را در آقا می‌دیدم.

حرفها که تمام شد آقا در باب اهمیت رمان فرمایشاتی کردند که گزارش آن را حتما در خبرگزاری ها خوانده‌اید. اما مثال مهمی که در خصوص لزوم نگاه امیدبخش داشتند برای همه جالب بود. به توصیف دو نویسنده بزرگ قرن نوزده یعنی تولستوی و هوگو از جنگ ناپلئون با روسیه اشاره فرمودند و از این گفتند که هر کدام از این دو نویسنده چطور در مورد جنگ و مخصوصا شکست خوردن ملتشان نوشته‌اند. آن گونه که عزت ملتشان خدشه‌دار نشود. آقا اشاره کردند که اگرچه در رمان نویسی عقب هستیم و راه‌های نرفته فراوانی داریم لکن کارهای خوبی هم انجام شده و فعالیت شهرستان ادب مثبت بوده. چند بار متذکر شدند که همین حضور جمع ما نشان دهنده پیشرفت‌های امید بخش است. شنیدن این سخنان از زبان ایشان فوق‌العاده به همه‌ بچه‌ها انرژی و روحیه داد.

در پایان هم آقا برایمان دعا کردند و جلسه با اهدای آثار از طرف نویسندگان تمام شد. بعضی بچه‌ها که زرنگ‌تر بودند انگشتر عقیق متبرک به دعای آقا را از ایشان هدیه گرفتند و چفیه هم که رزق همه جمع شد.

برگشتیم مثل اورانیوم 20 درصد، مثل سی مرغ سیمرغ شده، مثل زهیر بعد از حسین. بهانه‌ها و گلایه‌ها یادمان رفت که رفت!

 


  • مجید اسطیری
  • ۱
  • ۰

بشاگردی

<a href="https://www.goodreads.com/book/show/30335995" style="float: left; padding-right: 20px"><img border="0" alt="تا خمینی شهر | روایت زندگی مجاهدانۀ حاج عبدالله والی | جلد اول، تا اردیبهشت 66" src="https://images.gr-assets.com/books/1464857926m/30335995.jpg" /></a><a href="https://www.goodreads.com/book/show/30335995">تا خمینی شهر | روایت زندگی مجاهدانۀ حاج عبدالله والی | جلد اول، تا اردیبهشت 66</a> by <a href="https://www.goodreads.com/author/show/15297176._">مؤسسه جهادی - کمیتۀ انتشارات و تبلیغات</a><br/>

My rating: <a href="https://www.goodreads.com/review/show/2388845480">5 of 5 stars</a><br /><br />

من زیاد اهل خواندن این طور کتاب ها نیستم اما دو بار سفر به بشاگرد در طول چند ماه گذشته من را به شدن با این آبو خاک درگیر کرد. و نادیده شیفته حاج عبدالله والی، این مرد بزرگ و بلند همت شدم. نا گزیر دیدم برای آن که که آن حال و هوای معنوی و شیرین در درونم ادامه داشته باشد باید این کتاب را تورق کنم و چه بسا که از برادران والی سرمشق بگیرم. انشاالله که نسل این مردان بلند همت در این سرزمین تا همیشه پایدار باشد. کاش از نسل من هم انسان هایی شبیه حاج عبدالله والی بیرون بیایند. ایدون باد<br />البته که سراسر کتاب خواندنی بود لکن بخش های مربوط به فعالیت های عمرانی برای من و شاید برای خیلی از مخاطبان چندان جذابیت نداشت و به نظرم میشد لااقل 50 - 60 صفحه از کتاب حذف کرد. در عوض بخش های مربوط به مسائل فرهنگی اعم از سنت غلط اسم گذاری در بشاگرد یا ازدواج های غلط و مسائل طبقاتی خیلی جالب بود و میشد مفصل تر بهشان پرداخت<br />البته متوجه این مسئله هم هستم که اگر معضلات فرهنگی پررنگ تر مطرح میشدند کتاب برای بشاگردی ها تلخ و نچسب میشد<br />دست مریزاد و خسته نباشید به بچه های صهبا

<br/><br/>

<a href="https://www.goodreads.com/review/list/24694245">View all my reviews</a>


  • مجید اسطیری