میدانید چرا اعراب کاری برای فلسطیـــ/ن نمیکنند؟
جرئت نمیکنم اینستاگرامم را باز کنم. بی اغراق گاهی ده پست پشت سر هم دردناک ترین تصاویر از له و لورده شدن و تکه پاره شدن تن کودکان فلسطینی برایم ردیف میشود.
اما چرا این کشورهای بی عرضه خائن غلاف عربی کاری برای هم کیشان خودشان نمیکنند؟
جواب را شاعر و نویسنده بزرگ عرب #غسان_کنفانی که به همراه برادرزاده (یا شاید خواهرزاده اش) توسط خونخوارترین رژیم نیابتی دنیا کشته شده در این داستان کودک داده است.
آخر کسی به گل سرخ میگوید شما؟ شاعر را دست در دست کودک میکشید؟
این رژیم های عربی غیر از غیرت و فهم چه چیزی ندارند که آبروی ما مسلمان ها را این طور برده اند؟
من و شما که عرب نیستیم نمیتوانیم به این سوال پاسخ دقیقی بدهیم.
پاسخ را باید غسان کنفانی بدهد، آن هم نه در یک کتاب تحلیلی یا یک رمان، بلکه در یک کتاب کودک. که نقاشی هایش را هم خودش کشیده تا این کتاب را هدیه بدهد به همین کودک شهید.
خدا به #غلامرضا_امامی نازنین عمر و عزت با برکت بدهد به خاطر ترجمه این کتاب. از قضا طرح جلد کتابی که من دارم این نقاشی زشت نیست و در خانه یا محل کار پیدایش کنم میگذارم اینجا، ولی شما را به خدا این داستان را بخوانید.
این آفتابی که امیرزاده باید به قصر بیاورد چیست؟
او چگونه باید ماموریت خطیرش را به سرانجام برساند؟
آقای #کانون_پرورش_فکری_کودکان_و_نوجوانان ممنون بابت بازنشر این کتاب ولی چرا این کتاب، این #شازده_کوچولو ی ما شرقی ها و مسلمان ها چرا نباید به شهرت کتاب سنت اگزوپری باشد؟
هزار هزار فانوس هدیه به روح پاک غسان کنفانی و پروفسور #رفعت_العرعیر نویسنده شهید فلسطینی که سالگرد شهادتش همین چند ماه پیش بود و سنگی جز از جنس کلمات به سوی دشمن پرتاب نکرده بود. اما مردانگی اش را داشت که سنگهایی از جنس کلمه به سمت دشمن بیندازد و به دیگران الهام و آموزش بدهد.
خدایا یک خواهش: ما را جلوی این مظلوم ترین مظلومان عالم سرشکسته مکن. تو را به پیامبر رحمتت کاری کن بتوانیم در چشمهایشان نگاه کنیم و بگوییم کاری که از دستمان بر می آمد را کردیم و درندگی و سگ هاری که دندان هایش را بر پیکر شما میفشرد نترسیدیم.
خدایا ما کوچک و ترسو هستیم. توکل و شجاعت را تو به حق اسدالله الغالب علی بن ابی طالب به ما الهام کن.
بگذار ما فانوس کوچک خودمان را بیفروزیم. خداوندا. تویی که با نور همین فانوس جهان را روشن میکنی. همان طور که با عصای چوپانی موسی اژدهایان را نابود کردی.
بعد از تمام این سال‌ها، به نظرم می‌رسد که بالاخره فهمیدم که کی هستم و راه من کدام است. و به همین دلیل نمی‌توانم برایت شعری بنویسم، چون من شاعر نیستم؛ و نه مقاله‌ای، چون نویسنده‌ی مقاله هم نیستم.
اما برای اینکه به قولم به تو وفا کنم و هدیه‌ای به تو بدهم، تصمیم گرفتم داستانی برایت بنویسم. چون شغل من نوشتن داستان است.
و داستانی که برایت خواهم نوشت، «فانوس کوچک» نام دارد...
داستانی که با تو رشد خواهد کرد، همان‌طور که تو بزرگ می‌شوی.