به خودم نهیب زدم که "دست بردار رئوف! دست بردار از این فکرهای مسخره! نمیشود که از همه ترسید و به همه مشکوک بود! ولش کن." و سعی کردم دیگر حواسم را بدهم به بازی. همین که این تصمیم را گرفتم بازیکنان ما از چپ نفوذ کردند و بازیکنی که نفهمیدم کی بود یک سانتر دقیق کشید برای بهزادی و بهزادی بلند و محکم تر از شوت سر زد و دروازه بان ناقص دفعش کرد و کلانی توپ را فرستاد توی دروازهء چین و این بار دروازه بان فقط ایستاد و تماشا کرد. مردم ترکیدند از شادی. صدای جیغ و داد آدمها و شیپورها با هم رفت به آسمان. دیدم بهترین بهانه است که فضای گرفتهء خودم را بشکنم. همانطور که به همراه بقیه بلند شده بودم صدایم را رها کردم و داد کشیدم و کف زدم و با بقیه دم گرفتم "ایراآآآن، ایران"..
همه در حال شادی کردن و جیغ و داد بودند که دیدم چیزی آن طرف ورزشگاه میدرخشد. خیلی سریع ملتفت شدم که چیست. یکی از پرچمهایی که دور تا دور ورزشگاه نصب شده بود آتش گرفته بود. از آن فاصله نمیشد فهمید کدام پرچم است اما این طرف و آن طرفش پرچم چین و میانمار پیدا بود. پرچم خودمان هم که نمیتوانست باشد. پس قطعا پرچم اسرائیل بود. هنوز داشتم به آن روبرو نگاه میکردم که دیدم از پشت سر صدای همهمه می آید برگشتم و دیدم چند نفر دارند میگویند "مواظب باشید نسوزید!بروید کنار!" بالا سر خودمان، همین بغل راست جایگاه یکی دیگر از پرچمهای اسرائیل داشت در آتش میسوخت. تنها چیزی که توانستم با خودم بگویم این بود که "دمشان گرم!"
به بهانه روز جهانی قدس
فکر کنم آخرین باری که در راه پیمایی روز جهانی قدس شرکت کردم سال 89 بود که از قضا یکهو دلاوری جلوی من و پدرم سبز شد و باهام مصاحبه ای کرد که خودم هیچ وقت ندیدمش.
همان شب یکی از بچه های دوره کاردانی پیامک داد که : آقای عزیز! من دیگر رفاقتی با شما ندارم.
خیلی دیدن این پیامک خنده دار بود چون قبلش هم خیلی رفاقتی با هم نداشتیم!
میخواستم بگویم در این چند سال که شبهای ماه رمضان من به شب زنده داری (عموما خالی از تحجد البته!) میگذرد فیض حضور در راه پیمایی ازم سلب شده و از جمله امروز.
اما خب اولین رمان من مربوط میشود به مستقیم ترین و نزدیک ترین رویارویی ملت ایران با اسرائیل، یعنی بازی فوتبال فینال جام ملت های آسیا 1347
بریده ای از رمان در دست انتشار #رمق
